Sen Kırmızısı - Zilan Duran

yalnız ağaçlar ve evler çok hüzünlü sevgilim

bir de dolapta bekleyen küçük reçel kavanozları

ve kapımızdaki tüm ayakkabıların bir anlamı var

bilmeliyim ki hakkım olanı aldım

kadife bir kıştan zor çıkardım çizmelerimi

kenarlarında feodal çamurlar

ben kışları hiç sevmedim

mutlak tüm yarınlar ve yarımdan çoklar

hüznün sorularını buldum ve ihanet ettim

köklerim titredi bir depremin şiddetiyle

arlandı benlerim

kusursuz renk geçişi okşadı

okşadı yanaklarımı

boy verdi körpe ağaçlar

dallarında teninin o pürüzsüz hali

çağın tüm telaşesi ve biz

çağın toplum cinleri

sarhoş ettiğim aklım ve

parmaklarımın izdüşümü

kulağımda ise “kırmızı kırmızı kırmızı” diye bağıran bir adam

senin kırmızın

umut uğruna dönen şu rüzgar gülleri

virajın sonu

sen kırmızısı

ağız dolusu öpüyorum seni