Müzayede - İsmail Özcan

Çaresizliklerinden kendine taç yapmış

Bir kraliçenin soyundan geliyorum

Parmaklarının ucunda yürümekten yorgun

Müsait kendi alın yazısıyla

Kandırılmaya

Ziyanı yok

Her defasında beni yeniden doğuran annem

Kahverengi ayakkabılarım ve en çok

Yaslandığım her duvardan yankı bulagelmiş hazzı

Seni sevmenin

Uçurumun kenarında açan gülü anlamakla meşhur

Tutunduğum her dalın yarasına merhemim

Gitmek bir sancı gibi dururken alınyazımda

Dönüp dururken başımda bir orman uğultusu

İnsan en fazla neresindedir ki gurbetinin

Belki şiir deniyordur bilmiyorum

Kendi hikâyeme düştüğüm şerhe

Bir kaçak heyulası

Bir antidepresan sonrası

Kalmışsa gözlerimin feri

Her hüzne biraz tebessüm borçluyum

Değil mi ki düşmüş nasibime kadere kefil olmak

İşte yeniden teslim oluyorum

Pusula tutuşturulmuş gibi çaldığı her kapıdan;

"Hâmil-i dert yakînimdir"

Doğduğum an'da bıraktım mecalimi

Her keşmekeşten arı ıssızlığıma kefilim

Şakaklarımda gezinen ürperti

Benim dünyaya vurulmuş mührümdür

Ortasında kaldığım bu yangın benim

Bir müzayedenin tam ortasına denk geldi hayatım

Açılın şık beyler

Kalıbımı basacağım!