Kibrit'e - Murat Mert Karaman

Yazmaya çalışıyorum ancak nereden başlarım, bilmiyorum. Sanırım bu bir başlangıç benim için. Beğenilsin, övgüler alayım diye değil; derdimi söylemek adına yazmak istiyorum. Sanat toplum için mi yoksa sanat, sanat için mi tartışmalarından bile yoruldum. Sanat benim için olsa olmaz mı? Buna hakkım yok mu? Sanatın hangi dalı olursa olsun hangi otorite kural koyabilir? Biri ilk şiiri yazdığında, ilk şarkıda, ilk tiyatroda, ilk resimde, ilk heykelde … Hangi otorite koydu kuralları? Sanata yahut ifadeye kim nasıl engel olabilir? Sanat bir fizik, matematik, kimya ya da biyoloji gibi bilim değildir ki bizlerde belli kurallar çerçevesinde hareket edebilelim.

            Tam yazmaya başlayacağım kafamda binlerce olay, hatıra, hayal, istek … bir sürü dürtü beliriyor. İşte bu, en başında beni o kadar zorluyor ki; yazıp sildiğim onlarca kelime beynimin çöplüğüne bir küfürle savruluyor. Tıpkı bir dost muhabbeti gibi; açılışta nasılsın neler yapıyorsunlar ardından memleket meseleleri sonra Fenerbahçe'nin hali derken iş kurma ve sonuçta bir karara bağlanmadan biten dost muhabbeti. Kafamın içi tam da bu durumda. Ben de bunu yazarak başlarsam belki bir yol açılır da ben de derdimi rahatlıkla tespit eder ve yazmaya devam ederim diye düşündüm. Şimdi nasıl devam edeceğimi düşünüyorum yine dürtülerim zihnimi sıkıştırıyor. Politika yaparken çok zorlanmıyordum, dert belli çözüm belli idi. Mustafa Kemal’i yad etmeden geçemeyeceğim gerçekten sanatçı olmak o kadar zor ki. Yaşamak bir bilim; hesap kitap yapmalı, yenilmemek ve kaybetmemek için mücadele etmeli ama sanat öyle mi? Rakip yok, patron yok, kavga yok, maddi kaygılar yok; sadece ben ve o… Duygular var hocam duygular. Gitar çalıp bağıra bağıra şarkı söylüyorum ama yalnızken. Sesimi güzel bulanı duymadım, görmedim. Ama ben ve o; ben sesimi ve gitarımı seviyorum umarım onlar da beni seviyordur. Sanatın çizgilerini göremiyorum ama sanatçının çizgileri olmalı diye düşünüyorum. Duygu olmadan, gözyaşı-kahkaha olmadan sanat olur mu hiç?

Kibrit’e armağan olsun bu duygular, hisler. İnanın içimdekini anlatabileceğim kelimelerin tarifi siz okurların sırrında mevcut. Vicdanı olan herkesi sanatçı sayabilir miyiz? Sanat birey için desek çok mu ayıp ederiz?