Kayıp - Rozerin Kılıç

Meğer ne uzakmış “kendim” bana, içimdeki tüm hasretler bu sebeptenmiş. Kaçınız aradı onu, kaçınız buldu sonra yine kaybetti, kendiyle olan var mı?

Bilinmeyen bir zamanda bilinmeyen bir yerde kaybettik onu. Birçokları fark etmedi bile yokluğunu. Ben ise onu bulmaya yeminli gibiydim, her bulduğumu zannettiğimde tekrar kaybettim, sonra yeniden aradım. En çok geçmişe baktım, geçmişi suçladım, geçmişle yaşadım, en büyük savaşlarımı verdim ama onu geçmişte de bulamadım. Daha önce hiç  karşılaşmış mıydık, bana benzer miydi ya da ben ona benzer miydim ?

Onu ararken çok şey buldum, çok şey kaybettim, yeni yeni kimlikler denedim, yeni şehirler yeni yollar aradım. Herkes oldum hiç kimse oldum.

Günlerden bir gün yolda kendime rastladım, hem çok tanıdık hem çok yabancı, uzun uzun baktım kendime, aramızdaki mesafeleri hesapladım, ona giden ve ondan uzaklaşan yolları anımsadım, onu tam da böyle bir hiçlikte kaybetmiştim.

Beni sardı, beni duydu, beni dinledi, saçımı okşadı, göz yaşlarımı sildi, anladı beni.

Sonra yine gitti ve yine geldi, gitti… Sadece ikimizin bildiği bir danstı bu.

Tüm arayışlarımda ve vazgeçişlerimde saklanmış kendim, bir son değil başlangıçmış. Girmeye cesaret edemediğim her patikalı yolun en başındaymış. hem her yerde hem hiçbir yerde.