İnsan Çorak Toprak, İnsan Su - İsmail Özcan

Beni, aldanmışların hikâyelerinden tanıma

Yükümün hükmü, gözlerimin feridir

Garip töresidir buğday tenli coğrafyalarda umut

Yazıldığı gibi dokunur; ‘her yanlış bir nakış’

Hayat, her suyu bulanıklaştıranların eseridir.

Bozkır tepelerinde demlenmiş bir sonbahar güneşi say

Eteklerine matemin

Yüz sürdüğüm merhametin sıcaklığını

İnanma hüznünün kızıllığına terkedilmiş diyarların

Yolun kıymeti yolcunun şanındandır

İsyandandır gitmek için bakmadığın arkana

Teslim ol bıçağa

Ki bir melek, varlığını ispat etsin sana

Mutlak gerçektir her kapıda aralık

Beklemek, ne muazzam nimet

Aldanma düşmanmış gibi baktığına zamanın

Leyla derler adına, bir hüsnâ tecellidir

Sızlanma bakıp aklının hatalı kıvrımına

Müptela olmak gönlün marifetidir

Geçmişinse bir zamanlar diye başladığın o öykü

Daha güzel yenilmek, ihtimal dâhilindedir