Aziz Matta'nın Bildikleri - Cemre N. Karain

şafaklar

güftelenmiş bir ölüm gibi çürüyor kanatlarımda

ben göçmek mevsiminde hasreti ilençliyorum

bir şâir, celladına gülümserken son fotoğrafını çektiriyor

bir çocuk yıldız düşüyor kuytusunda karanlığın

bir adam dağları ansıtıyor şakaklarında

bir kadın, var oluşmaktan yoruluyor

çünkü olmak biraz da YOKlamaktır varlığı, bilirsin

cihân içre her seyyah, kendini varlayamazdı

bunu da bilirsin

kuşkusuz o cüzzâmlı deli de bunu bilirdi

aristophanes de

ben neyi bilmediğimi bilmiyorum

günler, geceler, mevsimler sıkıyor boynumu; bilmiyorum

boynumda bir kurşun durmaksızın şiir kanırtıyor

yuhanna bunu biliyor, aziz matta da öyle

ben neden şiirin beni kanırttığını bilmiyorum

tanrı mıyım ölü mü

yaratkan mıyım yıkan mı

varlayan mıyım ölümü hiçleyen mi

bil

mi

yor

um

sen anlat bana ey buğulu camlar ardındaki rüzgâr gülü

anlat da titresin göğsümde sancılanıp duran dağlar

dağ, dağ olduğunu bilsin; bir kimliğe kavuşsun

anlat bana yeniden ezgilensin yıldızlar

ve şafaklar

güftelenmiş bir ölüm gibi çürümesin kanatlarımda

anlat da yorulmasın çığlıklanmaktan isyanlar

kasım, ’23 – istanbul